Blog

Er is één ding dat ik heel slecht kan en dat is… afscheid nemen. Dat was al het geval toen ik als jonge peuter naar bed werd gestuurd. Ik kwam niet een, twee, drie maar zeker vijf keer terug in de woonkamer om mijn ouders een afscheidskus te geven. Het leverde mij de bijnaam Dreutel op. Een Dreutel ben ik mijn hele leven gebleven. Bij de bus, als we op schoolreisje gingen, kuste ik mijn moeder alsof we elkaar nooit meer zouden zien. Niet twee, drie, vier maar zeker zes keer stapte ik uit de bus, die op het punt stond te vertrekken, om mijn moeder om de hals te vliegen. Zo was ook mijn afscheid van haar in het ziekenhuis. Het werd een spel. Zo’n zeven keer verscheen ik in de deuropening met een brede grijns en uitbundig zwaaiend: ‘Dag, dag …’. En zij speelde ook die avond, dat zij zou sterven, met haar laatste krachten het spel mee en keek verbaasd dat ik in de deur verscheen. Ook het afscheid van de expositie Van hem naar haar naar Hippolytushoef valt zwaar. Ik wil het maar niet aanvaarden maar op 27 april valt het doek. Over en uit. Kom je ook naar de afscheidsparTEA van 13.00-16.00 uur in de Refter van het Stadhuis?