Blog

Soms hunker je als artieste en cabaretière naar een veer in je derrière. Een antwoord op de vraag: ‘Zit ik op de juiste weg?’ Vandaag is de dag! Een bezoeker van de Brecht TingelTangel, de dichter Pom Wolff, schrijft:

‘Amsterdam heeft eindelijk zijn Hugo van Mondfrans terug. een groter compliment kan ik niet maken. Natuurlijk paraderen er in elke grote stad travestieten zoals het hoort. Maar eens in de honderd jaar is het anders: dan is er de subtiele mix van medemenselijk en warm met de tong van Macky Messer, waarachter een tot kunst verheven trots gedragen leed doorschemert – dat het leven is en leven maakt, mooier dan een mens zich wensen kan. Dan is er het supertalent dat – na 20 jaar – een vorm vindt waarin het allemaal samen komt. En dat was gisterenavond te zien in de Roode Bioscoop, prachtig pril in mei. Bellefleur in Amsterdam waar ze thuishoort. Bellefleur als gastvrouw die het publiek de weg door de liederen wijst en net dat vleugje van subtiel toevoegt dat ze talent noemen. Dat zo zeldzaam is dat je het nauwelijks ziet. Een Johnny Kraaykamp in een Shakespeare drama zeg maar. Precies daar de accenten waar ze moeten liggen voor het evenwicht. Wordt het te veel, een lege blik, wordt het te leeg, warm. Wordt het te hard een zachte en uitnodigende omhelzing, wordt het te klef dan snijdt het mes. Het maakt het geheel adembenemend in een traditie die we te lang in Amsterdam moesten missen. Tingel Tangel met Dolly Bellefleur is 1921, is voor alles 2011. De tijd, gedicht. zo wil ik in juni weer jarig zijn, opnieuw geboren’.

Voor volledige recensie: http://www.pomgedichten.nl/modules/news/article.php?storyid=3578