Blog

Dit is het motto van een van de panelen op mijn expositie in de OBA. Het is een uitspraak van Simon Carmiggelt die prachtig verwoordt hoe vluchtig het theatervak is. Maar eigenlijk geldt het voor alle creatieve vakken denk ik. Je leeft intens naar een première toe, je sterft duizend doden tijdens repetities, hebt hysterische huilbuien, slapeloze nachten, denkt vaak ik gooi het bijltje (nagelvijltje?) er bij neer en dan breekt de Grote Dag aan wat heet die flitst in een roes voorbij. En het warme applaus schroeit even je huid. Is that all there is? Heb je het hier allemaal voor gedaan? Zo heb ik ook de voorbereidingen van deze expositie en de uiteindelijke opening een week geleden beleefd. Het was veel te snel voorbij! Vanmiddag eindelijk de dvd bekeken die is gemaakt van de opening en het programma in de Theaterzaal van ’t Woord. Hij lag al dagen klaar om af te spelen maar ik durfde niet. Het kan alleen maar tegenvallen dacht ik. Het deed me denken aan de eerste keer dat ik naar Indonesie ging en bij thuiskomst (het was nog het pre-digitale tijdperk) durfde ik de vakantiekiekjes niet te laten ontwikkelen laat staan hen bekijken. De werkelijkheid is veel mooier dacht ik. Die kleurenpracht kun je nooit op een foto vastleggen. Toch gaat die vlieger vandaag niet op. Wat was het heerlijk om alles nog eens na te beleven. Wat een overweldigend warm bad! Ik maak me op voor een grandioze finale van 2009! Deze hete wind zal mij de komende weken in vuur en vlam blijven zetten!