Blog

‘Wat ben je aan het doen?’ vraagt Facebook. Nou ik denk eraan dat het vandaag tien jaar is geleden dat mijn moeder overleed. Ik herinner me nog hoe George en ik die ochtend van 18 januari 2006 werden opgebeld dat we ons moesten haasten naar het ziekenhuis. We waren helaas te laat. Onderweg in de trein werden we opgebeld dat mama ons voorgoed had verlaten. Toen we uiteindelijk in het ziekenhuis arriveerden zagen we haar liggen met witte watten op haar ogen. Mama bleek haar lichaam, zoals dat werd omschreven, ‘beschikbaar te hebben gesteld aan de wetenschap’. Echt iets voor haar. Haar hele leven was ze zeer geïnteresseerd geweest in de medische wetenschap. Ze kende dan ook geen enkele angst voor ziekenhuizen. Maar waarom had ze nou toch watten op haar ogen? In de praktijk kwam het erop neer dat haar hoornvlies zou worden getransplanteerd. Maar het was wel even schrikken die witte watten. Hadden ze ons niet even kunnen waarschuwen? Ik vroeg aan de verpleegster of ik die watten even mocht verwijderen? Of had de operatie al plaatsgevonden? Dat was gelukkig nog niet het geval. We namen afscheid van haar en troostten ons met de gedachte: ‘doordat mama haar ogen sloot kan een ander straks weer zien!’ Dezelfde dag maakte ik nog een afspraak met een geluidsstudio om dit lied getiteld ‘Nooit Verloren’ op te nemen voor haar begrafenis. Jaren later maakte mijn webmaster Leo Enzlin, ter nagedachtenis aan mijn overleden hartsvriendin Bernadet, deze clip:

Afgelopen zomer had ik uiteindelijk de moed om het live te zingen op de begrafenis van mijn schoonmoeder. Ik blijf het één van de mooiste liedjes over rouwverwerking vinden. Ook omdat er ook zo’n hoop spreekt uit de laatste regels:

Als ik de bollen in de tuin behoedzaam één voor één bedelf
 Begraaf ik jou met mijn verdriet ten tweede male
 Omdat de lente zich als altijd zal herhalen