Blog

Over songfestivalkoorts gesproken. Slaat dit jaar de vlam in de pan? ‘Eurovisie Songfestival onder vuur’ kopte een krant deze week. In de letterlijke zin van het woord dan. De afgelopen weken is het onrustiger dan ooit in Israël en de Gazastrook.
Met raketaanvallen over en weer. Hallelujah te sky is the limit dit jaar, vergeef me mijn cynisme, flitste er door mijn hoofd. En dan te bedenken dat dit liedjesfestijn in 1956 voor het eerst georganiseerd werd om na twee wereldoorlogen een verscheurd Europa bijeen te brengen.
Was ik de regisseur van dit Songfestival in Tel Aviv dan zou ik de avond laten openen door de Palestijnse zangeres Mira Awad en haar Joodse collega Noa. Ze vertegenwoordigden in 2009, dat is dus tien jaar geleden, gezamenlijk Israel met een lied getiteld ‘There must be another way’. Waarin ze zowel in het Engels, Hebreeuws als het Arabisch vroegen om vrede.
‘Dare to dream’ is het thema dit jaar. Stel je toch eens voor dat deze twee powervrouwen het tij eindelijk zouden kunnen keren? De meeste dromen zijn bedrog? Alhoewel, heel misschien toch?

Soms kan een liefdesballade leiden tot grootse daden.
In 1974, het jaar dat ABBA het songfestival won met Waterloo, vertegenwoordigde Paulo de Carvalho Portugal met een liefdesliedje. Het eindigde in de onderste regionen. Maar een paar weken later zou het totaal niet politieke nummer het startsein betekenen voor een ware revolutie. Door dit nummer op een bepaalde radiozender op een bepaald moment te spelen, wisten de soldaten dat ze moesten beginnen met hun coup. En zo vond de dictatuur die maar liefst 48 jaar had geduurd zijn Waterloo en zette Portugal stappen richting een democratie.

Dare to dream. Stel je toch eens voor dat door ‘There must be another way’ door de luidsprekers te laten schallen iedereen elkaar in de armen zou vallen?

We bouwen huizen om orkanen te weerstaan
 En maken schepen om in elke storm te varen
 Er wordt gesleuteld aan een lamp die nooit kapot zal gaan
 Het wil alleen nog niet zo lukken om de vrede te bewaren