Blog

Eén van de mooiste uitspraken die ik ken over humor is deze van Heinrich Heine: ‘Humor is uitgekristalliseerde pijn’. Zodra ik het gevoel heb dat ik als een kat in het nauw word gedreven flitsen er te pas en te onpas cynische woordspelingen door mijn hoofd. Neem nou al die vreselijke aanslagen in steden als Ankara, Brussel, Baghdad, Parijs en noem maar op. Ik kijk verbijsterd naar de afschuwelijke beelden en hoor tegelijkertijd een dreinend en sarrend stemmetje in mijn hoofd zeggen ‘ik heb zo’n heimwee naar de tijd dat aanslagen per minuut een heel andere en onschuldige betekenis had’ of  ‘dat je in een volle trein trots kon zeggen: ik ben een bommoeder‘. Is het beroepsdeformatie of reageren mijn hersenen uit een soort van lijfbehoud? Is het een soort van vrolijk en noodzakelijk tegengif? Wordt de druk zo een beetje van de ketel gehaald? Of moet ik me toch maar even laten nakijken?