Blog

Ik keek gisteravond naar  ‘Ellie aan de verkeerde kant’. Hierin gaat Ellie Lust op zoek naar antwoorden op de vraag waarom mensen lesbiennes, homo’s, transgenders etc in elkaar slaan. Een belangrijke reden voor de daders om geweld te gebruiken is om hun eigen mannelijkheid neer te zetten en te bewijzen. Was dat ook de reden waarom iemand mij ooit een gebroken neus sloeg toen ik tijdens een optreden tegen hem zei: ‘Goh wat zie jij er mannelijk uit. Je moet alleen je haar opsteken?’. Het is inmiddels ruim 20 jaar geleden maar toch denk ik er nog regelmatig aan. Bijvoorbeeld als ik voor de spiegel zit om mijn make-up te doen dan dwalen mijn gedachten af naar die bewuste avond. De dader was bij de kroegeigenaar bekend. Hij beloofde mij destijds om op te treden als getuige. Hetgeen uiteindelijk niet gebeurde toen ik aangifte had gedaan. De dader bleek een goede klant en de kroegeigenaar wilde hem daarom liever graag te vriend houden. Door ‘Ellie aan de verkeerde kant’ realiseerde ik me wat voor impact deze gebeurtenis op mij heeft gehad en bij vlagen nog steeds heeft. En voordat die zeiksnor Johan D. gaat jeremiëren dat ik huilerig in de slachtofferrol duik. Binnenkort ga ik met dit lied de hitlijsten bestormen:

Ik zie hem daar nog staan
Café De Pimpelaar
Gespierde baviaan
Met lang zwart golvend haar

Aan ego geen gebrek
Dus zei ik: 'mooie pop
Ik vind je echt te gek
Maar steek je haar eens op!'

Hij gaf een hengst, een dreun
Het bloed spoot uit mijn neus
Ik riep: 'Gebruik een föhn!'
En zong toen furieus:

'Het haantje van vandaag
Is de plumeau van morgen
Dus 'k laat zo'n botte blaag
Mij geen verdriet bezorgen 
Het haantje van vandaag
Zo'n opgefokte stier
Wordt morgen wees gerust
Geslacht door de poelier'.

Over songfestivalkoorts gesproken. Slaat dit jaar de vlam in de pan? ‘Eurovisie Songfestival onder vuur’ kopte een krant deze week. In de letterlijke zin van het woord dan. De afgelopen weken is het onrustiger dan ooit in Israël en de Gazastrook.
Met raketaanvallen over en weer. Hallelujah te sky is the limit dit jaar, vergeef me mijn cynisme, flitste er door mijn hoofd. En dan te bedenken dat dit liedjesfestijn in 1956 voor het eerst georganiseerd werd om na twee wereldoorlogen een verscheurd Europa bijeen te brengen.
Was ik de regisseur van dit Songfestival in Tel Aviv dan zou ik de avond laten openen door de Palestijnse zangeres Mira Awad en haar Joodse collega Noa. Ze vertegenwoordigden in 2009, dat is dus tien jaar geleden, gezamenlijk Israel met een lied getiteld ‘There must be another way’. Waarin ze zowel in het Engels, Hebreeuws als het Arabisch vroegen om vrede.
‘Dare to dream’ is het thema dit jaar. Stel je toch eens voor dat deze twee powervrouwen het tij eindelijk zouden kunnen keren? De meeste dromen zijn bedrog? Alhoewel, heel misschien toch?

Soms kan een liefdesballade leiden tot grootse daden.
In 1974, het jaar dat ABBA het songfestival won met Waterloo, vertegenwoordigde Paulo de Carvalho Portugal met een liefdesliedje. Het eindigde in de onderste regionen. Maar een paar weken later zou het totaal niet politieke nummer het startsein betekenen voor een ware revolutie. Door dit nummer op een bepaalde radiozender op een bepaald moment te spelen, wisten de soldaten dat ze moesten beginnen met hun coup. En zo vond de dictatuur die maar liefst 48 jaar had geduurd zijn Waterloo en zette Portugal stappen richting een democratie.

Dare to dream. Stel je toch eens voor dat door ‘There must be another way’ door de luidsprekers te laten schallen iedereen elkaar in de armen zou vallen?

We bouwen huizen om orkanen te weerstaan
 En maken schepen om in elke storm te varen
 Er wordt gesleuteld aan een lamp die nooit kapot zal gaan
 Het wil alleen nog niet zo lukken om de vrede te bewaren

Nul n'a le droit en vérité
De me blâmer de me juger et je précise
Que c'est bien la nature qui
Est seule responsable si
Je suis un "homme oh" comme ils disent

Hoeveel jonge jongens maar ook oudere mannen zullen in hun jeugd en ook op latere leeftijd een traantje hebben weggepinkt bij het horen van dit prachtige lied:

Dat Charles Aznavour zelf schreef en in 1972 uitbracht. Hij was daarmee zijn tijd ver vooruit. Wat een moed dat hij in de jaren zeventig al een lans brak voor de herenliefde. In een tijd dat homosexualiteit nog een groot taboe was. Gedurfd ook als je bedenkt dat hijzelf niet homosexueel was. Was hij niet bang dat het wellicht toch veel vragen zou oproepen bij luisteraars? Dat ze hem ook het etiketje zouden opplakken van ‘un homme oh’. Ik heb er geen onderzoek naar gedaan en ik ben best wel benieuwd of hij in de tijd dat hij dit nummer uitbracht veel vragen kreeg over zijn liefdesleven. Of hij misschien ook ‘un homme oh’ was. Spreek het snel uit en je hoort… Ik denk dat als ik in Frankrijk had gewoond deze ballade in mijn jeugd net zo’n impact op mij zou hebben gehad als ‘Sorry dat ik besta’. Het liedje uit de musical Foxtrot. Toen ik Willem Nijholt het voor het eerst hoorde zingen voelde dat als zo’n bevrijding. Blijkbaar waren er nog meer mensen zo oh als ik. Ik was al uit de kast toen ik ‘un homme oh’ hoorde. Het maakte een diepe indruk op me. Wie weet durf ik het op een dag op mijn repertoire te nemen. De wijze waarop Aznavour het vertolkt, let ook op de prachtige kleine bewegingen van zijn handen, is zo verfijnd en fenomenaal. Je moet wel van heel goede huize komen wil je dat mogen vertolken.

Wat heb ik om te beginnen weer met dolle teugen genoten dat ik als Dolly Bellefleur & Friends heb meegevaren tussen al die kleurrijke boten. Maar ondanks de warme liefde en positieve energie die ik voelde aan boord en tussen het publiek heb ik al dagen een katerig gevoel. Ik kijk met gemengde gevoelens terug op deze Canal Parade.
Er zijn twee zaken waaraan ik me , zonder dit natuurlijk on stage te laten blijken, The Show must go on, mateloos heb geërgerd. Het vreet al dagen aan me en daarom schrijf ik het nu van me af:

1) Ik ben door vele malloten met Super XXL watergeweren beschoten. Je zag ze nota bene hun mitrailleurs vullen met grachtenwater en dan op je richten. Soms recht in het gezicht. Zo respectloos. Het gaf me een heel onveilig en unheimisch gevoel. Het absolute dieptepunt waren vijf dames van middelbare leeftijd die beeldig stonden te wezen op hun privé feestje en die zodra ik in beeld kwam hun watergeweren op mij leegden. Waarom? Is het de kift omdat ze, ondanks dat ze al vijf keer zijn gelift, niet kunnen tippen aan mijn schoonheid? Sorry ik begrijp de lol er niet van.

2) Sommige gedeeltes op de Prinsengracht waren echt de hel op aarde. Daar lagen drie rijen dik boten met daarop zeer asociaal volk. Die hadden een eigen DJ en hun muziek stond zo keihard dat je het gevoel had dat je tegen een muur van geluid moest opboksen. Ze waren louter bezig met hun eigen feestje. Wij waren als het ware de tv die op de achtergrond aan stond. Ik kon af en toe mijn eigen muziek niet meer horen. Zo werden wij overstemd door hun kabaal. Wij moesten ons dit jaar houden aan allerlei extra strenge regels wat betreft geluid. Terwijl dit soort aso’s die regels gewoon aan hun laars lapten. Ik hoorde gisteren iemand zeggen dat versterkt geluid langs de route helemaal niet is toegestaan? Als dat zo is waarom werd er dan zaterdag niets aan gedaan?

Hooghakkend,

Dolly Bellefleur

Voor het tweede jaar op rij is de boot van Dolly Bellefleur & Friends in de prijzen gevallen! Na goud in 2017 (beste verbeelding thema) is het nu brons voor de vormgeving. Toch was voor mij de grootste ‘prijs’ deze Canal Parade een meisje van 17 langs de route. Ik heb haar vorig jaar ontmoet tijdens een scholierendebat. Ze stal destijds mijn hart omdat ze al op zo’n jonge leeftijd strijdt voor diversiteit. Om haar moed te belonen en haar een hart onder de riem te steken heb ik enkele weken geleden als een verrassing voor haar opgetreden tijdens de diploma uitreiking. In een piepklein bootje zat ze nu langs de route met haar ouders. Een grote witte ballon, in de vorm van een schaapje met daarop de naam van Dolly, in haar hand. Met een hengel wierp ze mij een kadootje toe. Dit soort meisjes geven mij vertrouwen in de toekomst. We are family I’ve got all my sisters with me!

Als winnaar van de Canal Parade 2017 mogen Dolly Bellefleur & Friends dit jaar natuurlijk niet ontbreken. Het thema van deze Pride en van de Canal Parade is Heroes. Als Dolly Bellefleur & Love Heroes vragen wij aandacht voor het toenemende geweld tegen LHBT+. Gewapend met roze driehoeken en een eigen Pride anthem zal ik met honderd Dolly look-a-likes op de bres springen voor de liefde. Met veel kunst- en vliegwerk proberen we de financiering rond te krijgen. Vandaar dat ik een crowdfundingsactie ben gestart. Voor elke 10 euro die je doneert op rekening
NL14 TRIO 0338 5746 97 t.n.v Stichting Bellefleur schrijven we jouw naam op een lootje waarmee je kans maakt op een EXCLUSIEF optreden van Dolly bij jou thuis! Kan ik je verleiden om mee te doen?

Tot de jaren negentig, toen de regenboog in zwang kwam, was de roze driehoek het symbool voor de homogemeenschap. Het symbool werd in de Tweede Wereldoorlog voor het eerst gebruikt door de nazi’s. Homosexuelen, die in concentratiekampen gevangen zaten, moesten ter herkenning een roze driehoek op hun kleding dragen. De roze driehoek stond eigenlijk voor een bredere categorie van wat de nazi’s zagen als zedendelinquenten. Vanaf de jaren zeventig werd de roze driehoek een geuzenteken voor de homobeweging in de strijd voor acceptatie en gelijke rechten. Door in de vormgeving van onze boot tijdens de Canal Parade de roze driehoek een prominente rol te geven willen wij, geïnspireerd door het Pride-thema Heroes, een hommage brengen aan de roze helden & pioniers die de weg voor latere generaties hebben geplaveid.

Those were the gays my friend
 Ze streden ooit fervent
 Tegen taboes en truttige clichés
 Met hun gedrevenheid hebben zij ons bevrijd!

Ik zal dit jaar weer met een bonte mix van maar liefst 100 Dolly look-a-likes varen over de Amsterdamse grachten. Van kinderen die opgroeiden met de Pride, een trotse moeder in de negentig tot gay and straight koppels die door mij als Dolly in de echt verbonden zijn. Net als vorig jaar zal fotograaf Marike de Meij in de aanloop naar de Canal Parade een aantal van deze kleurrijke deelnemers portretteren. Het thema van de Canal Parade 2018 is HEROES. Het inspireerde Marike om haar supermodels uit te dagen op zoek te gaan naar de held in zichzelf. Ze geven zich bloot in The Hero in Me, een serie krachtige portretten en verhalen. Vandaag stel ik jullie graag voor aan Carl:

‘de held in mij is geen vliegende spierbundel met een capeje. Niet een man van bravoure zonder angsten. Hoewel ik een enorme euforie kan beleven als ik, om eens wat te noemen, op mijn moutainbike onstuimig over een bospad naar beneden raas. Nee, de ware held is een klein jongetje in mij, dat wars van logica of ervaringen uit het verleden, onbevangen op zijn gevoel durft te vertrouwen’.

CROWDFUNDING: Met veel kunst- en vliegwerk proberen wij de financiering rond te krijgen. Dat is nog een pittige klus. Natuurlijk steek ik er zelf ook, net als mijn meevarende ‘sisters’, veel geld in maar dan nog komen we nog steeds een flink bedrag tekort. Onder het mom wie niet waagt… bedacht ik om eens te kijken of jullie ons wellicht een steuntje in de rug willen geven?

Dames en dames, heren en heren
Dames en heren hoe je de liefde ook mag consumeren?
Kan ik jullie verleiden om 10 euro (of meer) te doneren?

Voor elke 10 euro die je doneert op rekening NL14 TRIO 0338 5746 97 t.n.v Stichting Bellefleur schrijven we jouw naam op een lootje waarmee je kans maakt op een EXCLUSIEF CONCERT van Dolly bij jou thuis!

Wil je een huisconcert van Dolly Bellefleur winnen? Voor elke 10 euro die je doneert op rekening NL14 TRIO 0338 5746 97 t.n.v Stichting Bellefleur schrijven we jouw naam op een lootje waarmee je kans maakt op een EXCLUSIEF optreden van Dolly bij jou thuis! Met jouw gulle gift draag jij ook je (edel)steentje bij aan de boot van Dolly Bellefleur & Friends. Als winnaar van de vorige editie varen we natuurlijk dit jaar mee met de Canal Parade. Deze gaat over 9 weken van start! Met veel kunst- en vliegwerk proberen we de financiering rond te krijgen. Vandaar deze actie.
Het thema van onze boot: WE’VE GOT THE POWER. Toelichting: de laatste tijd lijken we steeds vaker te worden geconfronteerd met geweld tegen LHBT’s. Zo werden bijvoorbeeld een aantal homosexuele en lesbische liefdeskoppels in elkaar geslagen omdat ze hand in hand liepen. Met onze boot willen we als Dolly Bellefleur & Friends tijdens de Canal Parade alle LHBT’s een hart onder de riem steken. We laten ons niet terugjagen in de kast. We gaan niet bij de pakken neerzitten. We’ve got the power! Together we are strong! Let love rule! Laat liefde regeren! Een fragment uit het lied dat ik speciaal schreef voor de Canal Parade 2018 en dat we de hele route LIVE over de grachten zullen laten schallen:

When you’re walking down the street
 As a boy with your boyfriend
 Show him that you love him so
 Walk together hand in hand
 Love is great, don’t be afraid
 Be yourself, don’t hesitate
 You are stronger than you think
 We can colour this world pink...
 Cause we've got the power
 We've got the power
 Like a wildflower o-oh we will grow!

Veel liefs xxx Dolly Bellefleur & Friends
(foto: Andrea Schipper)

We zijn weer thuis. Ik mocht vandaag vanaf 8.15 uur het personeel van een organisatie bij de ingang van het bedrijfspand welkom heten. Absoluut hoogtepunt was die behoorlijk gespierde man die juist vandaag een afspraak had voor een sollicitatiegesprek. In de entree heette ik hem, net als alle anderen, van harte welkom en vroeg: ‘Op welke afdeling werk je?’. Waarop hij ietwat schuchter antwoordde: ‘Ik kom voor een sollicitatiegesprek bij de technische dienst’. Waarop ik zonder blikken of blozen zei: ‘Loop maar mee. Fijn dat je er bent. Mijn naam is Dolly Bellefleur ik ben het hoofd van de technische dienst’. We gingen ergens in de lobby zitten en ik deed net alsof hij een sollicitatiegesprek met mij had. Oh hadden we het maar gefilmd. Het leek wel een aflevering van Bananasplit. Toen hij steeds zenuwachtiger begon te bewegen, terwijl ik kakelde over moertjes en losse schroeven, heb ik hem proberen uit te leggen wat ik daar eigenlijk deed 🙂 Daarna werd hij uit zijn ‘lijden’ verlost en opgehaald voor zijn echte solicitatiegesprek. Ik heb zojuist nog even geïnformeerd en dat gesprek is gelukkig heel goed verlopen! xxx Dolly Bellemonteur

THIS IS MY PRIDE- Ik vind het eigenlijk veel makkelijker om te geven dan te ontvangen en nog veel moeilijker om te vragen. Toch ben ik zo blij dat ik dat vandaag wel heb gedaan. Een ieder die meevaart op onze boot betaalt al een fiks bedrag, ik kan hen echt niets extra’s meer vragen, verder hebben we enkele sponsoren, hebben vele schatten al meegedaan aan ‘GEEF DOLLY DE VIJF’ en toch kom ik nog steeds een flink bedrag tekort. Dat ik in het ergste geval ‘gewoon’ van mijn spaarrekening zal halen. Want inkomsten heb ik eigenlijk nauwelijks deze Pride. De meeste optredens zijn niet of nauwelijks betaald. Daarom ben ik zo blij dat ik vandaag mijn ’trots’ een beetje heb durven laten varen. Bedankt voor al jullie vijfjes. Ik voel me daardoor zo gesteund! Het geeft me vleugels!!! Het voelt alsof ik het middelpunt ben van een moderne remake of ‘Open het Dorp’ 🙂 of moet ik zeggen ‘Open The Gay Village’? Thank you for being a friend!! We zijn er bijna maar nog niet helemaal… Mocht je me willen helpen met de laatste loodjes en eventueel nog VIJF EURO of meer kunnen missen? De crowdfundingsactie ‘GEEF DOLLY DE VIJF’ loopt nog tot en met 5 augustus. Elke 5 euro die je doneert om boot ‘Dolly Bellefleur & Friends-We Are Family’ mede mogelijk te maken is een lot waarmee je kans maakt op fantastische prijzen:

– Een drie-gangen diner voor 2 personen inclusief wijn en koffie in Lloyd Hotel & Culturele Ambassade in Amsterdam
– Een diner voor twee in Restaurant Hemelse Modder in Amsterdam (2x)
– Overnachting voor twee personen, inclusief ontbijt, in Mercure Amsterdam Centre Canal
– Overnachting voor twee personen, inclusief ontbijt, in Mercure Hotel Amsterdam City
– ‘Amsterdam Streethearts’, met prachtige foto’s, van o.a. Canal Parade & Hartjesdagen, gemaakt door Shirley Agudo, Uitgeverij Bas Lubberhuizen (2x)

Maak je eventuele gift over naar NL14 TRIO 0338 5746 97 t.n.v Stichting Bellefleur.

Help je mij aanstaande zaterdag mijn boodschap uit te stralen: Of je nu homo, hetero, lesbisch, transgender bent of (b)i? We are family! Let’s celebrate diversity! Laat liefde regeren! Daar geloof ik heilig in!!!

Op 7 augustus zal ik de prijswinnaars bekendmaken!

xxx Dolly Bellefleur

foto: Marike de Meij

Ik vaar dit jaar voor de vijftiende keer mee met de Canal Parade. Net als mijn bijzondere familie aan boord. Deze bestaat uit 80 vrienden, stellen en gezinnen van diverse culturen en leeftijden. Van kinderen die opgroeiden met de Pride, een trotse moeder in de negentig tot gay koppels die door mij zelf in de echt verbonden zijn. Ons motto: Homo, hetero, lesbisch, transgender of b(i)? We are family! Let’s celebrate diversity! Dat is ook de boodschap van het lied dat ik de hele route, in het gezelschap van 80 Dolly look-a-likes, LIVE zal zingen.

Tot en met 1 augustus is het nog mogelijk om mee te doen aan onze crowdfundingsactie: GEEF DOLLY DE VIJF. Elke 5 euro die je doneert om onze boot mede mogelijk te maken is een lot waarmee je kans maakt op fantastische prijzen waaronder:

– Een drie-gangen diner voor 2 personen inclusief wijn en koffie in Lloyd Hotel & Culturele Ambassade in Amsterdam
– Een diner voor twee in Restaurant Hemelse Modder in Amsterdam
– Overnachting voor twee personen, inclusief ontbijt, in Mercure Amsterdam Centre Canal
– Overnachting voor twee personen, inclusief ontbijt, in Mercure Hotel Amsterdam City

Waag je ook een kansje? Je kunt je gift overmaken naar NL14 TRIO 0338 5746 97 t.n.v Stichting Bellefleur onder vermelding van GEEF DOLLY DE VIJF. Op 2 augustus zal ik de winnaars bekendmaken!