Blog

De afgelopen week zat ik op een roze wolk. In een Pink Rollercoaster. Een greep uit mijn balboekje: ik mocht de regenboogvlag hijsen bij het stadhuis in Hoorn, leidde in het kader van Coming Out Day een scholierendebat, ontmoette daar en ook elders diverse ouders die hun LHBT-zoon of dochter met hun onvoorwaardelijke liefde steunen, ik was ontroerd, was met mijn jonge held Sander (13 en nu al out & proud op de barricades) te gast in het radioprogramma Pink Terrorists, mocht twee heren die al 35 jaar zielsveel van elkaar houden eindelijk in de echt verbinden in het Amstelhotel en raakte vervolgens een dag later met 7/8-jarigen verzeild in een hilarische wc-rollen-gooi-wedstrijd tijdens het Voorleesfeest in de Stadsschouwburg in Haarlem. Ik voelde me weer even kind. Ik waande me op de door mij al decennia bezongen Roze Planeet waar het niet uitmaakt of je homo bent of straight. En toen spatte de roze droom uit elkaar. Ik las over een homoseksueel stel dat dit weekend zwaar werd mishandeld in Amsterdam en over afschuwelijke anti-homoflyers die huis aan huis uit naam van allerlei religies werden verspreid in Amsterdam-West. De moed zonk mij in de pumps. Na al die jaren heb ik nog steeds geen eelt op mijn ziel. Bekruipt mij nog altijd een gevoel van ‘Sorry dat ik besta’. Een verwijzing naar de baanbrekende song ‘Sorry dat ik besta’ van Annie M.G. Schmidt die mij als puber heeft geholpen om uit de kast te komen.

Eindelijk geen schlager of een wijsje
Over een jongen en een meisje
Maar een liedje over de verboden kus
Van Romeo en Julius

Hoewel ik inmiddels door schade en schande volwassen ben geworden bekruipt me als Spice Granny ook nog regelmatig het gevoel van ‘Sorry dat ik besta’. Bijvoorbeeld als ik ’s ochtends buiten zit te ontbijten en de vogeltjes hoor fluiten en mijn roze droom ruw uit elkaar spat als ik in het ochtendjournaal een of andere Amerikaanse blaaskaak hoor zeggen dat de val van Srebenica te wijten is aan de aanwezigheid van homo’s in het Nederlandse leger. Als ik gruwelijke foto’s zie van jongeren die ergens in de wereld worden opgehangen vanwege hun homosexualiteit. Als ik moet lezen dat een verliefd homokoppel in Malawi is veroordeeld tot veertien jaar gevangenis.

Als ik lees dat dichter bij huis, wat heet in mijn eigen land, voormalig gidsland Nederland, homosexuele leraren worden geweigerd op scholen. Als ik lees van roze senioren die in verzorgingstehuizen worden weggepest door mede-bewoners.

VAN HOMOHOOFDSTAD NAAR HOMOFOOBSTAD? En nu dus als ik hoor dat er in Amsterdam, ooit Homohoofdstad die zo dreigt af te glijden tot Homofoobstad, er een homosexueel stel zwaar wordt mishandeld en vreselijke anti-homoflyers worden verspreid. Dan denk ik vaak: ‘houdt het dan nooit op? Moeten we ons als LHBT’ers blijven verdedigen tot we een ons wegen?’

Maar toch weiger ik bij de pakken neer te gaan zitten. Tot mijn laatste snik blijf ik als ‘Frau Antje van het Verkeerde Kantje’ geloven in een Roze Planeet waar je, of je nou homo bent of straight, je jezelf kunt zijn! Op de uitnodiging voor het huwelijk dat ik mocht sluiten stond: ‘Amor Omnia Vincit’. Dat is vertaald in het Nederlands: ‘Liefde overwint alles’. Ook daar blijf ik in geloven!

Laat liefde i.p.v. angst regeren! Of je nu homo, hetero, lesbisch, transgender bent of bi? WE ARE FAMILY!

Hooghakkend,

Dolly Bellefleur