Blog

Nul n'a le droit en vérité
De me blâmer de me juger et je précise
Que c'est bien la nature qui
Est seule responsable si
Je suis un "homme oh" comme ils disent

Hoeveel jonge jongens maar ook oudere mannen zullen in hun jeugd en ook op latere leeftijd een traantje hebben weggepinkt bij het horen van dit prachtige lied:

Dat Charles Aznavour zelf schreef en in 1972 uitbracht. Hij was daarmee zijn tijd ver vooruit. Wat een moed dat hij in de jaren zeventig al een lans brak voor de herenliefde. In een tijd dat homosexualiteit nog een groot taboe was. Gedurfd ook als je bedenkt dat hijzelf niet homosexueel was. Was hij niet bang dat het wellicht toch veel vragen zou oproepen bij luisteraars? Dat ze hem ook het etiketje zouden opplakken van ‘un homme oh’. Ik heb er geen onderzoek naar gedaan en ik ben best wel benieuwd of hij in de tijd dat hij dit nummer uitbracht veel vragen kreeg over zijn liefdesleven. Of hij misschien ook ‘un homme oh’ was. Spreek het snel uit en je hoort… Ik denk dat als ik in Frankrijk had gewoond deze ballade in mijn jeugd net zo’n impact op mij zou hebben gehad als ‘Sorry dat ik besta’. Het liedje uit de musical Foxtrot. Toen ik Willem Nijholt het voor het eerst hoorde zingen voelde dat als zo’n bevrijding. Blijkbaar waren er nog meer mensen zo oh als ik. Ik was al uit de kast toen ik ‘un homme oh’ hoorde. Het maakte een diepe indruk op me. Wie weet durf ik het op een dag op mijn repertoire te nemen. De wijze waarop Aznavour het vertolkt, let ook op de prachtige kleine bewegingen van zijn handen, is zo verfijnd en fenomenaal. Je moet wel van heel goede huize komen wil je dat mogen vertolken.