Benen

Ik ben van top tot teen
Enkel en alleen maar been
Benen, benen, benen
Ooh wat krijg ik kromme tenen
Ik sta ermee op
Ik ga ermee naar bed
Dol wat zijn je benen
Toch je van het!

Nou van mij mogen ze worden afgezet
Vermaal ze maar tot vleeskroket
Mijne Dames en Heren
Zo kan ik niet functioneren
Voel ik mij imperfect
Waarom ziet u mij toch enkel
Als lustobject?

Die Marlene hatte beine aber meine!
Vanaf hun eerste stapjes in showbizzland werden mijn benen op handen gedragen. Theatercriticus Rob Malasch vergeleek in 1992 in het theatervakblad Toneel Theatraal mijn onderstel zelfs met de Twin Towers in New York. Dat had ie beter niet kunnen doen. Ze werden net als het Anthony Theater en het Rob van Reyn Theater met de grond gelijk gemaakt. Maar ja wat wil je? Overal waar ik kom breken ze toch de tent af?
Toch was ik, getuige bovenstaand gedichtje, niet altijd even verguld met deze lofuitingen aan het adres van mijn benen. Had ik naar mijn idee een geweldige show neergezet kwam er weer iemand naar me toe en zei alleen maar ‘ooh ik heb zo genoten…wat een benen!’