Aan het begin van C’est La Vie, de song waarmee Claude Nederland vertegenwoordigt op het Eurovisie Songfestival, is een fragment te horen uit Rise like a Phoenix. Dit liedje waarmee Conchita Wurst in 2014 het Europese liedjesfestijn won was voor Claude de eerste kennismaking met het songfestival. Het maakte grote indruk op de toen elfjarige jongen die met zijn moeder uit Congo naar Nederland was gevlucht.
Aan het begin van de hertaling die ik sinds 2014 voor het twaalfde jaar op rij maakte is een fragment te horen uit Ding-a-dong. Het is dit jaar vijftig jaar geleden dat Teach-In met deze song het Eurovisie Songfestival won. Ik was meteen verkocht. Het wakkerde bij mij een songfestivalkoorts aan die nooit meer is overgegaan.
Ik heb Ding-a-dong in mijn jeugd grijsgedraaid. Ik werd als kind vreselijk gepest. Zangeres Getty Kaspers heeft mij met dit vrolijke deuntje uit menig diep dal getrokken. En nog steeds als ik mij verdrietig voel zet ik dit feelgood lied op repeat. Deze muziek is al vijftig jaar mijn medicijn.
Mijn hertaling is een ode aan Getty geworden. Met de woorden Merci cherie dank ik haar. Die woorden zijn ook een verwijzing naar de titel van het lied waarmee de Oostenrijkse zanger Udo Jürgens het songfestival in 1966 won. Bladerend in Teach-In plakboeken vond ik een knipsel waarin Getty haar bewondering voor Udo Jürgens niet onder stoelen of banken steekt.
Eigenlijk komt de boodschap van de liedjes C’est La Vie en Ding-a-dong zeer overeen. Tegenslag hoort bij het leven. C’est la vie! Ga niet bij de pakken neerzitten. Haal je schouders op. Dry your tears and forget all your sorrow. Je zal als een fenix uit de as herrijzen!