Liedje uit Dolly’s Wedergeboorte, Rob van Reyn Theater 1992. Toen ik de tekst van dit liedje schreef was kindermisbruik zo’n hot item dat het bij wijze van spreken al verdacht was als je als vader je eigen kind even lekker knuffelde of beet pakte. Op die massahysterie inspelend besloot ik op de muziek van Ik voel me zo verdomd alleen, Ciske de Rat’s toppunt van kinderkitsch, een zo dubbelzinnig mogelijke tekst te schrijven over een meisje dat tot haar dertiende vreselijk door pappie wordt vertroeteld en daarna, uit angst voor wat de omgeving er wel niet van zal denken, van de ene dag op de andere aan de kant wordt geschoven. Arme Rosa Sluyt-Spier (dossier 00) moest het iedere avond zingen. Het leidde tot felle reacties in de zaal. Regelmatig verlieten vrouwen tijdens de voorstelling de zaal.
Tien jaar later heb ik het ook in mijn eigen répertoire opgenomen. Er lijkt niet veel veranderd. Zo werd er onlangs een prachtige foto van Rineke Dijkstra van een klein kindje verwijderd omdat het kinderporno zou zijn. Deze illustratie is afkomstig uit een jeugdboek getiteld Popje Piet. Met tekst van -what’s in a name?- Dolly Boode en tekeningen van Max Leeuwenburgh.