Bovenstaand lied heb ik met mijn favorietje ‘hutspotje’ Karin Spaink geschreven voor de uitreiking van de Hans-Paul Verhoefprijs in 1993 in Delft. Wijlen Coby Genezijde en Vera Springveer namen deze prijs, namens de Stichting Hellun Zelluf, in ontvangst. Ik heb het nog steeds op mijn repertoire staan omdat het nog steeds zeer noodzakelijk is om te wijzen op het (levens)belang van Veilig Vrijen!
In 2007 geleden ging een documentaire over de illusionist Hans Klok in premiere. Deze was getiteld See you in Vegas. See you in Zorgvlied bedacht ik cynisch dat zou de wrange titel kunnen zijn van een documentaire gewijd aan de twintig jaar die ik als Frau Antje van het Verkeerde Kantje trok door ons kikkerlandje.

Een docudrama vol glamour en glitter
Een real life soap, sweet en bitter

met als rode draad: de Grote Ultieme Verdwijntruc van tientallen vrienden, kennissen, collega’s, fans en een lieve oom die, vaak in de bloei van hun leven, geveld werden door de ziekte AIDS. Vanaf het prille begin dat de ziekte AIDS zijn kop opstak stonden die vier letters A I D S voor mij voor: Altijd In De Stress. Jaren was ik letterlijk als de dood voor de liefde. Stond ik iedere dag op met de angst: van wie zal ik vandaag weer een rouwkaart ontvangen of een overlijdensbericht lezen in de krant? En hoe vaak raakte ik in paniek en dacht ik: wat heb ik die en die lang niet gezien. Hij zou toch niet? Ik herinner me ook hoe ik vele sexy jonge mannen door de ziekte AIDS, maar ook door de nare bijwerkingen van medicijnen, plotsklaps van viriele jonge heren zag veranderen in fragiele stokoude mannetjes.
Eerlijk gezegd voel ik me nog steeds ontzettend schuldig dat ik die heftige love battle, in tegenstelling tot vele generatiegenoten, wel heb overleefd. Vanuit deze achtergrond probeer ik waar mogelijk mijn kiezelsteentje bij te dragen aan de strijd tegen AIDS. Ik herinner me bijvoorbeeld optredens voor doodzieke patiënten in het Prinsengracht Ziekenhuis in Amsterdam of in Huize IJsselvliedt te Wezep. Dit laatste is een vakantiehuis van het Rode Kruis waar, zeker in het begin van de AIDS-epidemie, terminale patiënten hun allerlaatste vakantie doorbrachten met hun levenspartner of een familielid. Hoe pijnlijk was het om de worsteling van twee geliefden te zien. Aan de ene kant weten dat de tijd rijp is elkaar los te laten en aan de andere kant nog zoveel dingen samen willen doen!